Interim over Tarek Mousli en Revolutionaire Cellen

Het is de ergste vorm van verraad - aan voormalige politieke vrienden, aan een hele beweging, aan de utopie van de maatschappelijke verandering. Tarek Mousli, voormalig aktivist in de linksradicale scene in Berlijn, zit sinds eind vorig jaar in de gevangenis en heeft zich als kroongetuige beschikbaar gesteld aan de Duitse justitie. Waarschijnlijk voor een nieuwe identiteit, een heleboel geld en voor een kennelijk al lang besloten afscheid van zijn politieke verleden, verraadt Tarek nu iedereen die hij in zijn politieke karriere heeft leren kennen of denkt te hebben gekend. Dikke dossiers worden inmiddels gevuld met allerlei feitelijke of verzonnen details over personen en politieke verbanden, door Tarek verteld aan de politie. Daarbij is Tarek zeker niet kieskeurig. Voor een deel verandert hij eerder gedane uitspraken uit vroegere ver- horen, maar ook bevordert hij bepaalde personen tot een rol in politieke bewegingen of noemt hij ze terroristen.

Meteen na zijn tweede arrestatie in november vorig jaar begon Tarek te praten en daar houdt hij voorlopig niet mee op. Iets waar de smeris altijd al naar verlangd heeft schijnt nu te gebeuren: iemand die praat, iemand die politieke verbanden uitlegt die veel verder gaan dan de vermeende Revolutionaire Cellen structuur; iemand die bereid is te zeggen wat de politie wil horen.

Daarbij worden verschillende dingen duidelijk: zijn uitspraken zijn willekeurig, hij combineert creatief en ook wanneer een man of vrouw nooit iets met hem van doen heeft gehad, kan zo iemand opduiken in de stroom van zijn uitspraken.

Al in de vorige uitgave hebben we wat gezegd over de ontwikkelingen rond deze verrader. We willen het echter niet bij deze ene keer laten. Want de ondersteuningsaktiviteiten voor de gevangenen en de omgang met de hele zaak krijgt nu pas een aanvang. Gelukkig zijn er inmiddels al posters en stickers verspreid waarop solidariteit met de aktivisten betoond wordt, die door de bekentenissen van Tarek in de klauwen van de justitie zijn geraakt. De uitspraak op een van de posters, solidariteit met de Revolutionaire Cellen, die op de voorkant van dit tijdschrift staat, weerspiegelt niet de mening van iedereen hier. Wij hebben er toch voor gekozen deze poster af te drukken, omdat wij vinden dat de golf van repressie er niet toe leiden moet dat wij de Revolutionaire Cellen niet meer als onderdeel van onze linksradicale geschiedenis begrijpen.

Er bestaat in de solidariteitsbeweging een tendentie waarbij mensen het liefst de hele beweging Revolutionaire Cellen vermijden en men zich enkel wil bemoeien met de gevangenen aktivisten Harald en Axel en hun antiracistische ideeen en aktiviteiten. Wij beschouwen dit als kortzichtig: de smeris is niet met ani-terreur-eenheden op ons afgekomen om antiracistische campagnes te criminaliseren.

Het gaat hier om een vorm van militant verzet, dat de linkse beweging in Duitsland in de jaren 70 en 80 sterk heeft beinvloed en bepaald - de Revolutionaire Cellen dus. Wij vinden het verkeerd om nu alleen over gevangenisomstandigheden en de Mehringhof te praten. (**) Daarbij moeten we zeker niet de fout maken, ons de beschuldigingen van de politie al te zeer aan te trekken. Voor ons is het vanzelfsprekend om je principieel met iedereen solidair te verklaren die door de staat gecriminaliseerd wordt. Dat geldt niet alleen voor Axel en Harald, maar ook voor Sabine, Rudolf en de twee mensen die onlangs in Frankrijk gearresteerd zijn. Het is een andere kwestie om over de zin en onzin van afzonderlijke akties te discussieren. Dit is zeker belangrijk, maar onze solidariteit staat of valt daar niet mee. Naast het opsluiten van onze kameraden gaat het de politie erom de nog bestaande structuren te vernietigen. En daarom is het belangrijk dat we ons kritisch bezig houden met onze geschiedenis. En met onze structuren; waarom het kan gebeuren dat iemand als Tarek zo lang aktief is en vervolgens zo overstag gaat, en met de politiek van de Revolutionaire Cellen.

Het zijn juist de akties geweest tegen racistische hetzes en racistische staatspolitiek die het bewustzijn bij radicaallinks over opduikend racisme gestimuleerd hebben en er voor gezorgd hebben dat links hier aktief moet zijn. Wij denken ook dat het verkeerd is om de ideen van de Revolutionaire Cellen tot anti-racisme te beperken, iets wat tegenwoordig vaak gedaan wordt. De akties rond zwartrijden, over militaire landingsbanen, anti-kernenergie, daklozen en gentechnolgie zijn door de scene met veel enthousiasme opgepikt en de akties hebben veel verdergaande discussies gestimuleerd - het was een principieel verzet tegen de samenleving.

Er is altijd al kritiek geweest op de Revolutionaire Cellen. Voor een deel kritiek op de politieke inhoud van de RZ, voor een deel op hun structuren, voor een deel op de manier waarop ze hun doelen wilden bereiken. Het feit dat we het op vele punten oneens kunnen zijn met de Revolutionaire Cellen heeft echter niets te maken met onze solidariteit met de kameraden die nu in de handen van de justitie zijn. Iedereen die wil nadenken over de geschiedenis van de revolutionaire cellen, moet zich niet laten afschrikken door vermeende myhtes.

Wij hopen dat er grondige discussie komt over wat wij uit de praktijk en uit de fouten van de revolutionaire cellen leren of kunnen leren en over de manier waarop linksradicale strijd wordt voortgezet. Helaas lijkt het erop dat radeloosheid de stemming in de beweging overheerst. Niemand weet welke personen en structuren nog getroffen zullen worden. En discussies over hoe solide structuren zijn, die onder druk staan vervolgd te worden, en discussies over welke middelen de juiste zijn in de strijd tegen de heersende situatie, kunnen wij nog nauwelijks ontwaren.

Interim, voorjaar 2000